Była też inna okazja… chciałem zobaczyć, jak wygląda Europa nad Wisłą. Bo, jak wiecie, miesiąc temu, gdy byłem poprzednim razem, to była tam Azja. Stepy, kurhany, tundra i tajga…, Ale teraz to zupełnie co innego. Szkło, aluminium, autostrady i wielkie miasta. Ile to jeden miesiąc potrafi zmienić.
W drodze powrotnej przeczytałem najnowszą książkę naszego ukochanego papieża. O jego biskupstwie. Chciałem się tu z Wami podzielić kilkoma jego spostrzeżeniami, które mnie najgłębiej zapadły w serce.
Jan Paweł II napisał m. in.: "Zawsze czułem, że osoby cierpiące stanowią fundamentalne oparcie w życiu Kościoła. Pamiętam, że przy pierwszych kontaktach chorzy mnie onieśmielali. Potrzeba było sporo odwagi, aby stanąć wobec cierpiącego niejako wniknąć w jego ból fizyczny i duchowy, aby nie ulegać zakłopotaniu i okazać przynajmniej odrobinę pełnego miłości współczucia. Głęboki sens tajemnicy ludzkiego cierpienia odsłonił mi się później. W słabości chorych zawsze dostrzegałem coraz bardziej objawiającą się siłę- siłę miłosierdzia. Chorzy niejako "prowokują" miłosierdzie Przez swoją modlitwę i ofiarę nie tylko wypraszają miłosierdzie, ale stanowią "przestrzeń miłosierdzia", czy lepiej "otwierają przestrzeń" dla miłosierdzia. Swoją chorobą i cierpieniem wzywają do czynów miłosierdzia i stwarzają możliwość ich podejmowania. Miałem zwyczaj powierzać chorym sprawy Kościoła i zawsze to przynosiło to dobry skutek. " (str. 64-65)
Trochę przydługi cytat, ale wiem, że wiele osób cierpiących czyta te felietoniki. A ja od pewnego czasu bardzo podobnie jak Jan Paweł II rozumiem cierpienie. I wiem, że i mnie wiele osób cierpiących pamięta w swych modlitwach i rozmowach z Bogiem i niemalże namacalnie czuję siłę tych modlitw. Dziękuję Wam za nie wszystkie.
Inne uwagi chyba już będą w następnym tekście. Pozdrawiam Was wszystkich, wszystkich zwłaszcza cierpiących. I ja też pamiętam o Was w swoich modlitwach.