katolik.us

Podczas dzisiejszego rozważania Pisma Św. w naszej wspólnocie omawialiśmy przypowieść " O bogatym młodzieńcu" Mk 10, 17-22 W trakcie tego spotkania powstała mi w głowie taka myśl, że prawdziwie ubogi nie jest ten który nic nie ma ale ten który niczego nie potrzebuje. Poza Panem Bogiem oczywiście. Co o tym myślicie?

Dziwnie to napisałeś. Kto jest tym ubogim wg. Ciebie? Czy taki np. pustelnik który poza Bogiem nic więcej nie potrzebuje?

Taki też Ale myślę również o kimś takim który się nie przywiązuje do tego co ma. To znaczy jest gotów w każdej chwili to oddać, kiedy jest taka potrzeba. Bo czy możemy tak z ręką na sercu powiedzieć o jakiejkolwiek rzeczy że "jest moja"? Wszystko pochodzi od Boga przecież i jest Jego własnością. Oprócz grzechu oczywiście. Wybacz, że trochę pokrętnie to tłumaczę ale sam się jeszcze tej myśli przyglądam.

Przy takim postrzeganiu tego tematu to oczywiście się zgadzam. Powiedział bym nawet że to olbrzymie bogactwo jest gdy tak żyć umiemy zdala od 7 grzechów głównych z których to kilka dosadnie dotyka tą tematykę.

Otóż to. Ja rozważając tą przypowieść pod kątem swojego życia pomyślałem czy mam coś na czym bardzo mi zależy i czy byłbym gotów oddać to gdyby było trzeba. Co tu dużo mówić, wnioski nie były ciekawe dla mnie. Niby mówiłem Bogu że byłbym w stanie to zrobić ale tak w głębi serca nie jestem o tym w 100% przekonany. Pozostaje mi chyba tylko ufać w miłosierdzie Pana Boga i prosić Go żeby pomógł mi poradzić sobie z tym.

Wszystko zleży od stanu posiadania. Biblijny Hiob i z $ kasą i z familią pożegnać się musiał. Jak byś wiedział że straciłeś fortunę ale zyskałeś życie wieczne to chyba powinieneś się cieszyć. Niewyobrażalnym jest taka np. utrata dziecka a tak to i tak wszystko inne przemija: młodość, uroda, zdrowie etc. Sporo jednak ludzi chciał by być 4ever young bogatych i na ustach wszystkich w związku z tym co mają a nie tym co sobą reprezentują.