I wczoraj tak właśnie próbowałam to zrozumieć, jak to z tym cierpieniem jest,próbowałam znaleźć konkretną odpowiedź na pytanie "Dlaczego ludzie cierpią? Co jest przyczyną" skoro Bóg jest dobry, miłosierny etc. Te wątpliwości tak mnie dręczyły, że nawet nie mogłam za bardzo skupić się na modlitwie. Poszperałam więc nieco w necie, szukając odp. na to pyt. w Biblii, obejrzałam jeszcze raz filmik Hioba na yt i doszłam do następujących wniosków, którymi chciałabym się z Wami podzielić.
Może jeszcze pokrótce wyjaśnię skąd u mnie zainteresowanie tym tematem. Po prostu sama doświadczyłam/doświadczam swego rodzaju cierpienia, wewnętrznego... ( mam objawy nerwicowe, tzn,. nieuzasadniony niepokój, napięcie fizyczne etc. co wynika z mojej mega wrażliwości oraz przeżyć...różnych... ale to oddzielny temat ;) Kiedyś napiszę też coś w zakładce"Świadectwa" o tym , jakiego doświadczyłam niesamowitego POKOJU właśnie za sprawą szczerej modlitwy w chwili kiedy naprawdę byłam mocno zdołowana... - ok przepraszam za dygresje
To właśnie cała JA 
) Poza tym często słyszę o cierpieniu właśnie ludzi , jak sądzę, całkiem dobrych, nawet dziś dowiedziałam się, że moja bratowa (32l.) ma stwardnienie rozsiane, mało tego problemy z tarczycą, problemy z płodnością i znowu zadałam sobie pytanie DLACZEGO? Często słyszy się też o cierpieniu małych niewinnych dzieci etc.
I doszłam do wniosku, że wszelkie zło na świecie, w tym :choroby, cierpienie psychiczne, fizyczne, uzależnienia, zniewolenia są skutkiem grzechu ale pierworodnego, grzechu Adama i Ewy, to on sprawił, że na świecie zapanowała śmierć, choroby itd. To wg mnie jest podstawowa przyczyna.
Myślę, że nie można cierpienia tłumaczyć jako karę za grzechy, bo właśnie często jest tak , ze to Ci dobrzy ludzie cierpią, a źli - wręcz przeciwnie, mają lajtowe życie. Ja sama zadawałam sobie w chwilach kryzysowych pytanie "Boże , czymże zgrzeszyłam, że mnie tak doświadczasz...
" a to właśnie tak nie jest. Cierpienie Pana Jezusa jest najlepszym przykładem, który przychodzi mi na myśl. Pan Jezus na pewno w żaden sposób nie zasłużył na tak ogromne cierpienie, Jego cierpienie było niezawinione, jak cierpienie właśnie wspomnianych dzieci. Nie można zatem tłumaczyć krzywd których doznajemy w życiu, jako kary za NASZE grzechy. Uważam, że cierpienie po prostu jest wpisane w nasze życie, jako skutek grzechu Adama i Ewy.
A fakt, że nie cierpią często Ci źli, ale Ci dobrzy to tłumaczę sobie tak: po śmierci każdy otrzyma swoją nagrodę bądź karę. I Ci którzy tu cierpią dostąpią szczęścia po śmierci. ''Błogosławieni Ci , którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni'' - w tych słowach kryje się właśnie nadzieja i zarazem wynika z tego, że smutek to BŁOGOSŁAWIEŃSTWO, o czym wspomniał Hiob wczoraj na shoutboxie, cytując jakiś fragment Biblii. Cierpienie Pana Jezusa też pokazuje nam, że ma sens, bo kończy się ostatecznie pozytywnie. Jest cierpienie, ale potem jest Zmartwychwstanie i cierpienie jako forma odkupienia. Tak jak Hiob powiedział na filmiku, za sprawą cierpienia Chrystusa, cierpienie zyskało moc uświęcającą. Czyli ono prowadzi do jakiegoś dobra, wydaje jakieś dobre owoce. może dla nas nie do końca zrozumiałe.
Apropo niepokoju czy lęku, czy wszelkiego zamętu w naszych głowach itd. to znajoma pani psycholog powiedziała mi kiedyś, że "gdy człowiek się niepokoi to szatan się wtedy cieszy'', również gdzieś czytałam na necie kiedyś artykuł księdza egzorcysty, że szatan jest istotą zalęknioną, niespokojną i próbuje często nas tym zarazić. Wszelki zamęt i niepokój na pewno nie jest czymś co pochodzi od Boga, bo przecież sam Pan Jezus nauczał, aby się nie trwożyć, nie lękać i także nasz Papież Jan Paweł II mówił 'Nie lękajcie się', więc na pewno to nie pochodzi od Boga. Nawet te wątpliwości związane z wiarą, tak jak ja miałam kiedyś...wątpliwości, zupełnie nagle... Jak to jest ze Zmartwychwstaniem?Jak to możliwe? Oczywiście próbowałam racjonalnie do tego podejść. Czułam , że to nie są moje myśli, akurat to był okres przed Wielkanocą , postanowiłam więc brać czynny udział w Triduum Paschalnym, wsłuchiwałam się w Słowo Boże i w modlitwie powiedziałam , że wyrzekam się szatana, Jego pokus i wątpliwości minęły , jak ręką odjął. To był wtedy okres takiego zachwiania wiary i tak samo ta kwestia cierpienia może zachwiać wiarę, ale te wszystkie nasze wątpliwości na pewno pochodzą od szatana.
Jak wspomniał w filmiku Hiob, cierpienie ma moc uświęcającą. Prowadzi ostatecznie do dobra. Bóg nas często doświadcza , bo nas KOCHA, cierpienie to okazja do nawrócenia, do zmiany życia na lepsze. Tak było w moim przypadku i jak czytam różne świadectwa to okazuje się, że ludzie zbliżają się do Boga, ale tak prawdziwie dopiero w stanach naprawdę kryzysowych ( jak to mówi przysłowie "Jak trwoga to do Boga" ) i wtedy dokonuje się jakaś wewnętrzna przemiana. Ja zawsze byłam osobą wierzącą, chodziłam do Kościoła, nie zawsze co niedzielę, no ale chodziłam, czasem się pomodliłam, ale to wszystko to było nic. Do Boga tak naprawdę zbliżyłam się teraz, jak mi było źle, to zaczęłam się częściej modlić, szukać na necie różnych stron pogłębiających wiarę, tak trafiłam tutaj. Ostatnio zapisałam się też do wolontariatu organizującego Światowe Dni Młodzieży itd. ( dodam, że choć było mi źle to bardzoooo trudno było mi sięgnąć po różaniec, zacząć się modlić, ciągle ''coś''mnie od tego odwodziło, łątwiej było włączyć komputer i szukać ratunku na forach i nakręcać się bardziej...) Właśnie cierpienie sprawiło, że zbliżyłam się do Boga bardziej, więc na pewno jakiś sens cierpienie ma , który nie zawsze nam jest znany, albo który poznajemy po jakimś czasie. Czasem może Bóg pozwala szatanowi nas kusić czy to właśnie niepokoić, bo wystawia naszą wiarę na próbę.
Postanowiłam podzielić się z Wami moimi przemyśleniami, bo czuję, że powinnam... Nie chcę swoich doświadczeń religijnych zachowywać dla siebie, bo może one komuś pomogą też w pogłębieniu wiary. Pozdrawiam
