Napiszę może trochę dlaczego założyłam ten post.
Otóż kiedyś, jakieś dwa lata temu, byłam w związku z mężczyzną, ktory bardzo lubił porfografię. Związek ten uwikłał mnie wiele dziwnych zachowań, jednak uważam że i tak się sporo dowiedziałam o tym, jak ważna jest seksualność w związku i czystość. Jednak Nie chroni mnie to do końca przez kolejnymi błędami w związku następnym. Ale od początku. Może mi mieć ktoś za złe takie intymne żalenie się, ale uważam że juz czas najwyższy podzielić się świadectwem.
Otóż w moim poprzednim związku, wchodząc w ten związek, wiedziałam że mój chłopak ogląda strony porno, chłopak który był już dawno mężczyzną, że ogląda zdjęcia erotyczne kobiet itd. Nie powiem że mnie to ucieszyło, właśnie zmartwiło, zawsze intuicyjnie wiedziałam że nie jest tak jak pzą gazety, że to normalne, i że dopóki patrzy a nie dotyka wszystko jest normalne. Jednak moja świadomość wtedy, nie była taka jak jest dziś, dlatego nie robiłam mu z tego powodu wielkich wyrzutów, raczej starałam się zrozumieć. Oczywiście do tego dochodziło nasze współżycie płciowe.
Po moim nawróceniu, pokochaniu Jezusa, powolnej drogi i wracaniu do Niego, (Nawrócenie jak nastąpiło tez opiszę niebawem), zaczęłam rozumieć że pornografia jest zła. Jest bardzo zła. Nie ma w niej nic dobrego i dla mężczyzny, i dla kobiety, tymbardziej jeśli są w związku. I od tego zaczął się mój dwu letni dramat. Dosłownie dramat. Jakiego nie przeżyłam nigdy i nigdy już przeżyć nie chcę.
Zaczęłam zwracać uwagę chłopakowi na jego zachowanie, że chodzi co niedziela do kościoła, że modli się codziennie, a mimo to ogląda pornografię,że jest to grzech, że powinien tego zaprzestać. Nie pomagało., przez dwa lata nie pomogła ani prośba, ani groźba. Targały mną sprzeczne uczucia, bo bardzo go kochałam, i w imię tej miłości starałam się go tłumaczyć sama przed sobą, że może to nie działa na niego aż tak żle. Ale niestety. Zamykał przede mną drzwi by móc w spokoju oglądać pornografię- pożycie miedzy nami ukalado sie dobrze wiec to nie ja byłam problemem, ani też uzależnienie, po prostu to lubił, już wszedł z tym do związku. Siedziałam całe dnie sama, przez całe dwa lata przychodził z pracy, zjadał obiad, zamykał się w pokoju, byle dalej ode mnie i od moich narzekań na pornografię. Modliłam się, trwałam w czystości nie współżyjąć z nim. Nic nie poskutkowało. Doszło do momentu kiedy powiedział że mnie nie kocha, że moje ciągłe pretensje, go wykończyły. Ale nie odeszłam. Postanowiłam odzyskać jego miłość modlitwą. Modliłam się przez dwa lata z czterech lat związku. Modliłam się o jego czystość o jego miłość. Nie skutkowało nic. On robił cały czas to samo- chodził do Kościoła, modlił się, i przychodził oglądać pornografię lub ogólnie siedział przed komputerem- gry, porno itd. Dwa lata walczyłam, otrzymałam proroctwo od pewnej osoby na czacie będącej w Odnowie- "Zaufaj mi córko z całego serca, bo ja mam o Ciebie staranie, zajmę się wszystkim w swoim czasie".Wzięłam to oczywiście za dobra monete, że Bóg chcę uratować mój związek , zmienic go, a Nam pobłogosławić. Jednak nic to nie dało. NAjgorsze jest to, że nadzieję miałam zawsze, wielką i niezachwianą że Bóg mi zwróci Jego miłość. NA szczęście- odkochałam się z dnia na dzień, z minuty na minute, spakowałam i odeszłam. I dziękuję Bogu że mnie nie wysłuchał,
Jestem teraz w związku, gdzie walczymy oboje z pokusami o czystość, czasami upadamy, ale chcemy żyć w czystości. Dopóki mój obecny chłopak nie wiedział że pornografia jest grzechem, także się w niej lubował. Przestał dla mnie. Choć widzę kiedy do tego wraca, kiedy jest zdenerwowany, wtedy rozmawiamy o tym już bez awantur i obiecuje poprawę.
Zastanawiam sie tylko, kiedy mam powiedzieć stop, kiedy uznać po raz kolejny że przegrałąm z pornografią, i odejść od osoby którą kocham. Nie chcę już znowu tracić czasu na obietnice, choć wiem że Bóg by chciał żeby wybaczała i ufała dalej. Bo kazął wybaczać. Nikt mi nei potrafi powiedzieć, ile czasu mam żyć nadzieją że w końcu pornografia, nawet w śladowych ilościach, zniknie.Gdzie jest ta granica. Pewien ksiądz powiedział mi że z pornografią jak z nałogiem, zrywa się odrazu. Ja uważam że warto dawać kolejne szanse, ale ile? Ktoś mi na to odpowie? Bo nie potrafię osądzić sytuacji z tym tematem, bo jeszcze za bardzo subiektywnie go odczuwam. Czy modlić się, czy robić awantury, czy dawać szansę, czy odchodzić? Już sama nie wiem...
Nic się nie przejmuj, wyrażasz się jasno. Dzięki za Twoje spostrzeżenia i za wartościowy link. 
