Drogi Bracie,
Trafiłam na Twoje forum szukając świadectw wiary, z ciekawości jak przeżywają swoje nawrócenia inni. Przechodzę również pewien proces, który trwa mniej więcej pół roku. Przedtem też były już pierwsze jego oznaki. Po bardzo trudnym okresie dla mojego małżeństwa zaczęliśmy z mężem terapię od uzależnienia ( On ) i współuzależnienia ( ja ). W czasie terapii naturalnie przyszła refleksja nad dotychczasowym życiem, dzieciństwem. Zaczęliśmy nasze małżeństwo jakby od nowa. Zamknęliśmy tamten etap, nie wracając do złych chwil. Jeżeli tamten czas był zły, naturalnym wydawało nam się, że "nowe" życie to też nowa jakość - moralna, etyczna. Mój ukochany Mąż jest bardzo silnym człowiekiem. Potrzeba mu było takiego przełomu, a kiedy już nastąpił, ani na jotę nie zszedł z wytyczonego celu, czyli trzeźwości. Zresztą On miał wpojone twarde zasady moralne, to dzieki temu mógł następować mój proces edukacyjny. Tak, tak. Ja w wieku 30 lat dopiero uczyłam się jak powinien żyć chrześcijanin. Dlatego myślę, że nie ma złych ludzi, tylko pogubieni, a ten świat wcale nie ułatwia normalnego życia. Wprost przeciwnie, zresztą co ci będę mówić. Jestem typem społecznika, gdzie moja energia zwróciła się najpierw na zainteresownie jakością życia bliźnich, potem buntem a potem dociekaniem, dlaczego niektórym ludziom tak ciężko się żyje. Mimo cywilizacji, postępu gospodarczego itd. W miedzyczasie zakupiliśmy łącze internetowe, no i zaczęło się
. Odkrywałam świat polityki, mediów, ich manipulacji. Następnie był okropny bunt, złość, wszędzie widziałam zło, sprzedajnych ludzi, prawie nikomu spośród bogatych ludzi nie ufałam. Wydawało mi się, że kpią z biednych, zwłaszcza kiedy widziałam wyroki sądowe i przekręty chciwych ludzi, gdzie ofiara była niejednokrotnie "dobijana" niekorzystnym wyrokiem. Im więcej było manipulacji tym bardziej angażowałam sie w obronę tych resztek polityków, działaczy którzy próbowali coś zmienić, naprawić. Po następnych i następych przegranych przez nich wyborach byłam coraz wścieklejsza. Jedyną jeszcze ostoją wydawał mi się nasz ukochany prezydent Kaczyński, który był jak skała. W ogóle myślę teraz, że miał on właśnie z powodu swojej wiary taką siłę i pogodę ducha. Pani Maria również. Moja wiara w człowieka chwiała sie porządnie. Ciągle pytałam siebie ( jeszcze wtedy tylko siebie
) jak można, jak to możliwe? No i pół roku temu ten "wypadek"....
Wyobrażasz sobie Braciszku?
To była masakra, dla mnie koniec, serce mi pękło. Nie mogłam spać, jeść, ciągle chlipałam po kątach. W czasie tych nieprzespanych nocy przypomniałam sobie o Bogu, zaczęłam pytać Jego, jak to możliwe? Dlaczego nie zapobiegł? Dlaczego zabrał najlepszych?
Wtedy na szyi już miałam Krzyżyk zakupiony oczywiście na znak buntu, tego co sie działo we Włoszech.
Jeszcze wtedy nie dostałam odpowiedzi, ale zaczęło się coś dziać.
Córcia akurat szła do I Komunii Świętej. Więc była to dobra okazja do mojej pierwszej po latach Spowiedzi Świetej. Przy konfesjonale kompletnie się rozkleiłam. Ale osiągnęłam cel, którego od dawna zazdrościłam ludziom idącym do Stołu Pańskiego po Sakrament. Wreszcie mogłam przystąpić do Komunii Świętej. Byłam taka szczęśliwa...., poczułam wspólnotę. I choć nie znałam tych ludzi wydali mi sie tacy bliscy, kochani.
W pracy mam momentami dużo czasu. Jest to praca zmianowa, w której, choć czasem nic sie nie dzieje trzeba być. Nagle zamiast politycznych blogów zaczęły mnie pociągać portale wiary ( m. in. Twoje forum ). Strony katolickie, świadectwa nawróceń, a następnie Pismo Święte. To było dla mnie jak olśnienie. Myślę wtedy: tu przecież wszystko jest, WSZYSTKO. Przeczytałam Biblię tysiąclecia online jednym ciurkiem. Zaczęłam patrzeć całkiem inaczej na ludzi. Starałam sie nie oceniać ich. Złym współczułam, mając za przykład Judasza, który tak strasznie skończył. Zaczęłam przyglądać się twarzom, a im biedniejsza i spracowana tym bardziej mi się podobała. Pewnego wieczoru zapukał do naszych drzwi mężczyzna. Powiedział, że wyszedł z więzienia i chciałby napić się herbaty. U mnie zadziałał stary mechanizm. No, myślę, przecież go nie wpuszczę, jeszcze zrobi nam krzywdę. Wciskałam mu bułkę i jakiegoś banana. Uderzyło mnie, że wzgardził tym co mu dałam. Powiedział, że przecież nie prosił o jedzenie, ale chciał napić sie herbaty. Był przy tym tak stanowczy. No, pomyślałam, ale wybrzydza, bezczelny.
Potem zapomniałam o tym zdarzeniu. Ale pewnego dnia mnie olśniło! Przecież to był Chrystus pod postacią tego mężczyzny. Pytałam sąsiadkę z piętra, czy u niej był. Nie był, był U MNIE. On mnie sprawdzał.
Następne zdarzenie. Wychodziłam z zakupami z Tesco. Miałam obie ręce zajęte. Przed sklepem stała staruszka i poprosiła mnie o jakiś grosz. Ominęłam ją. Ale oddalając się, czułam wyrzuty sumienia, które z każdym metrem potęgowały się. Czułam, że jak ją teraz zostawię to już nigdy tego nie naprawię. To było niesamowite, silne uczucie. Wróciłam do niej, a byłam już dość daleko. Dałam jej dwa złote, a ona mi tak pięknie podziękowała (Dziękuję ci dziecinko, Bóg zapłać ). Ale ja i tak miałam wyrzuty sumienia, bo miałam ogromną ochotę ją przytulić, ale wstydziałam sie ludzi. Szłam i ryczałam.
Żyłam w tym czasie w jakimś uduchowieniu. Miałam anielską cierpliwość, a jednocześnie niechęć do telewizji. Najchętniej wyrzuciłabym telewizor. Denerowało mnie, jak mojego Męża może angażować coś takiego. Przecież to jest takie miałkie. Czułam wręcz nieopisaną wrogość do tej skrzynki. Widziałam jak angażuje ludzi w płytkie sprawy, odciąga od życia. Żal mi było tych wszyskich ludzi zaangażowanych w te przyziemne sprawy. Myślałam: jak oni mogą zajmować sie tymi wszystkimi bzdurami, kiedy tu trzeba kochać Chrystusa, czcić Go, bo umarł na Krzyżu za nas. Modliłam się gorąco. Nauczyłam moją drugą córcię (ma 4 lata) pięknie się modlić. To takie słodkie widzieć ją jak składa rączki i z taką ufnością modli się " do Jezuska".
W tym stanie uduchowienia nie myślałam o moim Mężu. Trwało to dość długo. Wydawał mi sie jakiś obcy. Obraził się na mnie, bo ignorowałam jego zaloty. Było mi z tym bardzo ciężko. Chciałam, żeby mnie zrozumiał, ale czy może zrozumieć mój stan. Zaczęłam czuć straszny cieżar. Mąż obdarowywał mnie ogromnym chłodem. Pewnej nocy było mi już tak ciężko, płakałam. Wstałam aby się pomoglić w ulubionym miejscu, w kuchni. Modliłam się, aby Pan upewnił mnie, czy nie oszalałam, czy to wszystko nie jest jakimś zwidem. I nagle odczułam niesamowity spokój. Jakby ktoś mnie nim oblał. Tak pstryk. I dotarło do mnie coś w rodzaju odpowiedzi: Jak możesz Łaskę ode Mnie uważać za szaleństwo? No właśnie, pomyślałam, jak mogłam wątpić?
W domu dalej panowała zimna atmosfera. Nie wytrzymałam i napisałam list do Męża. Krótko o moim nawróceniu. Przez dwa dni był jeszcze bardziej oschły. Jak mnie to bolało. Pewnego wieczoru całkiem się rozkleiłam. Płacząc opowiedziałam wszystko co czuję. Nie wiem co wtedy myślał. Wysłuchał, ale nic nie chciał mówić. Wiem jak brzmi dla przeciętnego człowieka ( w końcu też kiedyś myślałam stereotypami ) to co mają do powiedzenia prawdziwie kochający Chrystusa. Tobie Hiobie nie mam żadnych oporów się zwierzać, bo wiem, że mnie zrozumiesz.
Zmienił się mój stosunek do Księży, siostrzyczki wprost uwielbiam i zazdroszczę im,że mogą całkowicie się Jemu poświęcić. Lubię chodzić do Kościoła, mogłabym nie wychodzić z niego. Zwłaszcza dobrze sie czuję w Kościele mojego dzieciństwa, ojców Jezuitów. To tam zobaczyłam obok obrazu Jezusa z promieniami portret Św. Siostry Faustyny i jestem w trakcie czytania Jej dzienniczka. Rozmawiam sobie z Panem Bogiem o wszystkim. Jestem taka szczęśliwa, że pozwoliłam Mu przyjść do mnie. Wiem, że jeszcze nie raz zejdę z Jego ścieżki, ale już zawsze będę wracać. Jeżeli raz się poczuło tę Miłość, już nigdy nie przestanie sie jej pragnać.
Mam jeszcze różne przemyślenia, ale można by książkę napisać.
Dziekuję Ci za stronę, którą prowadzisz i zaangażowanie w to dzieło.
Pragnę abyś opublikował moje świadectwo. Będę zaszczycona.
Pozdrawiam,
Z Panem Bogiem,
Małgorzata
. 
